ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ: ਰਾਹ ਰੋਸ਼ਨੀ ਦਾ
ਡਾ ਅਮਰਜੀਤ ਟਾਂਡਾ
ਪਿੰਡ ਦੇ ਬਾਹਰਲੀ ਪੱਟੀ ਤੇ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਦਾ ਕੱਚਾ ਘਰ ਸੀ। ਘਰ ਦੀਆਂ ਕੰਧਾਂ 'ਤੇ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਖੁਸ਼ਬੂ, ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਟਾਹਲੀ ਦੀ ਠੰਢੀ ਛਾਂ ਅਤੇ ਬਾਗ ਦੀਆਂ ਗੁਲਾਬੀ ਕਲੀਆਂ ਮਿਲ ਕੇ ਉਸ ਘਰ ਨੂੰ ਇਕ ਵੱਖਰੇ ਹੀ ਸੁੱਖ ਦਾ ਆਸਰਾ ਬਣਾ ਦਿੰਦੇ ਸਨ।
ਗੁਰਦਿਆਲ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਵਿੱਚ ਕਦੇ ਸਕੂਲ ਨਹੀਂ ਗਿਆ ਪਰ ਜੀਵਨ ਦੇ ਸਕੂਲ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਵੱਡੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਧ ਸਿਖਾਇਆ ਸੀ।
ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਕਹਿੰਦਾ, "ਜੀਵਨ ਸਾਨੂੰ ਉਹ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦਾ ਜੋ ਅਸੀਂ ਚਾਹੀਦਾ ਸੋਚਦੇ ਹਾਂ; ਜੀਵਨ ਸਾਨੂੰ ਉਹ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਹੋਰ ਮਜਬੂਤ ਹੋ ਸਕੀਏ।"
ਕੁਝ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਬਾਰਿਸ਼ ਨੇ ਉਸਦੀ ਫਸਲ ਡੁੱਬਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਉਹ ਸਮਾਂ ਗੁਰਦਿਆਲ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਇਮਤਿਹਾਨ ਸੀ। ਗਵਾਂਢੀ ਉਸਦੀ ਹਾਲਤ ਵੇਖ ਕੇ ਕਹਿੰਦੇ, "ਹੁਣ ਤਾਂ ਇਹ ਆਦਮੀ ਖਤਮ ਹੋ ਗਿਆ।"
ਪਰ ਗੁਰਦਿਆਲ ਨੇ ਕਦੇ ਹੌਸਲਾ ਨਹੀਂ ਛੱਡਿਆ। ਉਹ ਰਾਤਾਂ ਨੂੰ ਟਾਹਲੀ ਹੇਠ ਬੈਠ ਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ:
"ਰੁੱਖ ਜਦੋਂ ਡਿਗਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਨਵੀਂ ਟਾਹਣੀ ਉੱਗਦੀ ਹੈ। ਜੇ ਧਰਤੀ ਹਰ ਬਾਰ ਸੁੱਕਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਹਰੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ?
"ਇਹੀ ਵਿਚਾਰ ਉਸਨੂੰ ਉੱਠਾਉਂਦੇ ਰਹੇ।
ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਮੁੜ ਖੇਤਾਂ ਨੂੰ ਹਰਾ ਭਰਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਪਰ ਉਸਦੇ ਅਨੁਭਵ ਸਿਰਫ਼ ਖੇਤੀ ਤੱਕ ਸੀਮਿਤ ਨਹੀਂ ਰਹੇ।
ਉਹ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਮਨਾਂ ਵਿਚ ਵੀ ਬੀਜ ਬੀਜ ਰਿਹਾ ਸੀ—ਹਿੰਮਤ, ਸਬਰ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੇ ਬੀਜ।
ਇੱਕ ਗਰਮੀ ਦਾ ਦਿਨ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਧੀ ਰੂਪ ਕਵਿਤਾ ਦੀ ਕਿਤਾਬ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਬੈਠੀ ਸੀ, ਪਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਡਰ ਸੀ। ਇਹ ਉਸਦੇ ਬੋਰਡ ਦੇ ਇਮਤਿਹਾਨ ਸਨ, ਅਤੇ ਉਹ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਚੂਕਾਂ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਆਪਣੇ ਆਪ 'ਤੇ ਭਰੋਸਾ ਖੋ ਬੈਠੀ ਸੀ।
ਗੁਰਦਿਆਲ ਨੇ ਉਸਦੀ ਬੇਚੈਨੀ ਵੇਖੀ। ਉਹ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਗਿਆ ਅਤੇ ਜਿਉਂ ਬੱਚਪਨ ਵਿੱਚ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਉਸਦੇ ਮੱਥੇ 'ਤੇ ਹੱਥ ਫੇਰ ਕੇ ਬੋਲੇ:
"ਧੀਏ, ਸਮੁੰਦਰ ਡੂੰਘਾ ਇਸ ਕਰਕੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਕਿ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਬਹੁਤ ਪਾਣੀ ਹੈ। ਉਹ ਡੂੰਘਾ ਇਸ ਲਈ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਹਰ ਦਰਿਆ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਿੱਚ ਰੱਖ ਲੈਂਦਾ ਹੈ।
ਤੂੰ ਵੀ ਐਵੇਂ ਹੀ ਵੱਡੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਏਂ ਜਦ ਤੂੰ ਹਰ ਹਾਲਾਤ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰਨਾ ਸਿੱਖ ਲਵੇਂ।
ਡਰ, ਹਾਰ, ਜਿੱਤ—ਸਭ ਅੰਦਰ ਰੱਖ ਕੇ ਵੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਬਣਨਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
"ਰੂਪ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ 'ਚ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਚਮਕ ਆਈ। ਉਸਨੇ ਕਿਤਾਬ ਬੰਦ ਕੀਤੀ ਤੇ ਆਪਣੇ ਅੰਦਰ ਦੀ ਟੁੱਟੀ ਹੋਈ ਤਾਕਤ ਨੂੰ ਮੋੜ ਕੇ ਜੋੜਨ ਲੱਗੀ।
ਸਮੇਂ ਦੇ ਨਾਲ ਵਕਤ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਬੀਤਿਆ। ਰੂਪ ਨਾ ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੇ ਇਮਤਿਹਾਨ ਵਿੱਚ ਕਾਮਯਾਬ ਹੋਈ, ਸਗੋਂ ਅੱਗੇ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਕੇ ਅਧਿਆਪਕ ਬਣ ਗਈ। ਜਦ ਵੀ ਉਹ ਆਪਣੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਡਿੱਗਦਾ ਵੇਖਦੀ, ਉਹ ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਦੀਆਂ ਉਹ ਗੱਲਾਂ ਯਾਦ ਕਰਦੀ ਅਤੇ ਉਹੀ ਸਿੱਖਿਆ ਅੱਗੇ ਸਾਂਝੀ ਕਰਦੀ।
ਉਸਨੂੰ ਯਕੀਨ ਸੀ ਕਿ ਪਿਤਾ ਦੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਸਧਾਰਣ ਲਗਣ ਵਾਲੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਗਹਿਰੇ ਦਰਿਆ ਵਰਗੀ ਸਿਆਣਪ ਸਨ।
ਗੁਰਦਿਆਲ ਸਿੰਘ ਦੀ ਕਹਾਣੀ ਸਾਨੂੰ ਸਿਖਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਮਨੁੱਖ ਮਹਾਨਤਾ ਨਾਲ ਜਨਮ ਨਹੀਂ ਲੈਂਦਾ; ਮਹਾਨ ਬਣਦਾ ਹੈ। ਹਰ ਹਾਰ, ਹਰ ਪੀੜਾ ਅਤੇ ਹਰ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੇ ਅੰਦਰ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਰੋਸ਼ਨੀ ਛੁਪੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਉਹੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਮਨੁੱਖ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਂਦੀ ਹੈ।ਜਿਵੇਂ ਰੂਪ ਨੇ ਆਪਣੀ ਡਰਪੋਕੀ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤੀ ਵਿੱਚ ਬਦਲਿਆ, ਅਸੀਂ ਵੀ ਜੇ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੇ ਦਰਿਆ ਸਵੀਕਾਰ ਕਰ ਲਈਏ ਤਾਂ ਸਾਡਾ ਅੰਦਰਲੀ ਸਮੁੰਦਰ ਡੂੰਘਾ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ।
-
ਡਾ ਅਮਰਜੀਤ ਟਾਂਡਾ , ਲੇਖਕ
61 417271147
Disclaimer : The opinions expressed within this article are the personal opinions of the writer/author. The facts and opinions appearing in the article do not reflect the views of Babushahi.com or Tirchhi Nazar Media. Babushahi.com or Tirchhi Nazar Media does not assume any responsibility or liability for the same.